Por que un home de
mediana idade decide adoptar a unha velliña? El que antes de coñecela collía
unhas cheas criminais os sábados pola noite e que so traballaba na construción
cando precisaba cartos?
Como, sen querer, a
aparición de Margueritte na súa vida activoulle unhas ganas tremendas de
reflexión? El que ata o momento perdíase ao falar, partía dunha cousa e chegaba
a outra e a outra sen idea do que estaba contando? Se alguén lle interrompía,
aínda se atrapallaba máis virando cara ao caos máis absoluto...
Pertencían a mundos
completamente diferentes. Ela cun doutorado e Germain cunha formación moi
escasa. A ninguén lle importou cando empezou a latar cada vez máis a miúdo ás
clases: nin a súa nai nin ao sistema educativo da época que so ofrecía unha
clase dos pequenos e outra dos grandes, cun profesor que os consideraba mequetrefes
que non sabían nada. “Francamente, para algúns a vida é unha boa estafa”
Foi a consideración e o afecto.
“Pois ben señor Chazes, encantada de coñecelo!” o día que lle foi dicindo os
nomes que lle puxera ás pombas, as súas amigas comúns. Ao principio pareceulle
divertida e tamén instrutiva en canto a
súa conversa. E, pouco e pouco, encariñouse con ela por sorpresa.
“O afecto medra
secretamente, enraízase pesar dun mesmo
e, ao final, invádete peor que se fose unha mala herba. Despois é demasiado
tarde: non se lle pode botar herbicida ao corazón para arrancarlle o cariño”.
Margueritte faláballe e ademais escoitábao. Se lle facía preguntas
contestáballe, sempre lle aprendía algo. Era a súa fada que cun toque de variña
máxica converteuno nunha horta. Gracias a ela sentía como lle brotaban flores,
froitos, follas e pólas.
Foi porque buscaba respostas a todo
que lle pasaban pola cabeza e porque asimilou o que lle dixo Margueritte, aquilo de que nas
preguntas está a esencia do ser humano.
Ela empezoulle a
ler en voz alta pequenos textos do libro de Camus, regaloulle un dicionario-labrinto
para entender as palabras difíciles e aprendeulle a utilizalo, foille anotando
nun caderniño as palabras que quería comprender para facilitarlle a busca do
seu significado, e despois de todo iso, foi demasiado tarde porque xa caera na
trampa porque as palabras son caixas que serven para atraer pensamentos, aínda
que instruírse fose como trepar ao alto dunha montaña.
Foi porque chegou a conclusión de
que ser inculto non leva implícito non ser cultivable, gracias a comparar a
cultura dos libros con esa outra, a dos tubérculos, que a el tan ben se lle
daba.
Esta historia pode
resultar demasiado emotiva, de cor de rosa. Aínda así, deixa unha sensación
esperanzadora e lémbranos a importancia da lectura. Nós mesmos ao participar
neste club estamos coidando e cultivando a nosa horta cada vez que compartimos cos
demais as ideas que se nos xurdiron logo de ler un libro. Fainos pensar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario