15.4.13

La tête en friche ou as TARDES (falando de todo e de nada en particular) CON MARGUERITTE



 Por que un home de mediana idade decide adoptar a unha velliña? El que antes de coñecela collía unhas cheas criminais os sábados pola noite e que so traballaba na construción cando precisaba cartos?

Como, sen querer, a aparición de Margueritte na súa vida activoulle unhas ganas tremendas de reflexión? El que ata o momento perdíase ao falar, partía dunha cousa e chegaba a outra e a outra sen idea do que estaba contando? Se alguén lle interrompía, aínda se atrapallaba máis virando cara ao caos máis absoluto...

Pertencían a mundos completamente diferentes. Ela cun doutorado e Germain cunha formación moi escasa. A ninguén lle importou cando empezou a latar cada vez máis a miúdo ás clases: nin a súa nai nin ao sistema educativo da época que so ofrecía unha clase dos pequenos e outra dos grandes, cun profesor que os consideraba mequetrefes que non sabían nada. “Francamente, para algúns a vida é unha boa estafa”

Foi a consideración e o afecto. “Pois ben señor Chazes, encantada de coñecelo!” o día que lle foi dicindo os nomes que lle puxera ás pombas, as súas amigas comúns. Ao principio pareceulle divertida e tamén instrutiva  en canto a súa conversa. E, pouco e pouco, encariñouse con ela por sorpresa.

“O afecto medra secretamente, enraízase  pesar dun mesmo e, ao final, invádete peor que se fose unha mala herba. Despois é demasiado tarde: non se lle pode botar herbicida ao corazón para arrancarlle o cariño”. Margueritte faláballe e ademais escoitábao. Se lle facía preguntas contestáballe, sempre lle aprendía algo. Era a súa fada que cun toque de variña máxica converteuno nunha horta. Gracias a ela sentía como lle brotaban flores, froitos, follas e pólas.

Foi porque buscaba respostas a todo que lle pasaban pola cabeza e porque asimilou  o que lle dixo Margueritte, aquilo de que nas preguntas está  a esencia do ser humano.

Ela empezoulle a ler en voz alta pequenos textos do libro de Camus, regaloulle un dicionario-labrinto para entender as palabras difíciles e aprendeulle a utilizalo, foille anotando nun caderniño as palabras que quería comprender para facilitarlle a busca do seu significado, e despois de todo iso, foi demasiado tarde porque xa caera na trampa porque as palabras son caixas que serven para atraer pensamentos, aínda que instruírse fose como trepar ao alto dunha montaña.

Foi porque chegou a conclusión de que ser inculto non leva implícito non ser cultivable, gracias a comparar a cultura dos libros con esa outra, a dos tubérculos, que a el tan ben se lle daba.

Esta historia pode resultar demasiado emotiva, de cor de rosa. Aínda así, deixa unha sensación esperanzadora e lémbranos a importancia da lectura. Nós mesmos ao participar neste club estamos coidando e cultivando a nosa horta cada vez que compartimos cos demais as ideas que se nos xurdiron logo de ler un libro. Fainos pensar.



No hay comentarios: